Het was april 2022 en we genoten volop van ons gezin: Raoul, Laurie (5), Noortje (8 maanden) en ikzelf; Alinda. Onze viereenheid. Tot het op een dag ineens opviel dat er een harde plek in Noortje haar buik zat.


Dan vraag je je verschillende dingen af: voel ik iets nieuws, voel ik iets normaals? Babybuikjes zijn altijd zo lekker zacht, toch? Er werd een zaadje in mijn hoofd gepland. Raoul voelde het ook en toen hebben we het even zo gelaten, want we gingen met familie op vakantie. En zoals je zo vaak denkt dachten we nu ook; het zal wel niets zijn. Op vakantie viel het op dat Noortje ineens flessen melk ging uitspugen. Een paar minuten nadat ze de melk had opgedronken, kwam het er met een bloedvaart volledig weer uit. Dat was opvallend, Noortje spuugde namelijk nooit . ‘Ach, ze is zo verkouden, ze heeft gewoon last van al dat slijm’ , dachten we. Of: ‘och, misschien is ze wagenziek en spuugt ze daarom ook in de auto na een fles’. We probeerden het goed te praten, maar toch gingen we nadenken of de twee dingen niet met elkaar te maken hadden. Die harde plek en het spugen.

Massief
Terug van vakantie liet het ons niet los. De plek was nu duidelijk voelbaar en misschien zelfs ook al wat groter dan voor de vakantie. We belden de huisarts. De huisarts was heel duidelijk. Hij voelde inderdaad ook iets, maar kon er verder niet zoveel over zeggen. Dit moest met een echo bekeken worden. En zo kwam maandag 23 mei, de dag die we nooit meer zullen vergeten. Noortje kreeg om 15:00 uur de echo. En nee, ik heb geen verstand van echo's, maar wat ik op dat beeld zag was zo 'massief', dat ik al snel dacht: dit klopt niet. Gelukkig sprak de radioloog ook duidelijke taal. “Bel morgen je huisarts voor een verwijzing naar de kinderarts en schrik niet als ze je meteen doorsturen naar Utrecht”. Oké, pittig, maar goed, ze gaan meteen aan de slag. Nergens in mijn hoofd ging er een belletje rinkelen dat dit kanker zou kunnen betekenen. Utrecht? Oh daar zitten gewoon de kinderartsen die hier nog meer vanaf weten (wat natuurlijk ook zo is), hoe naïef.
Uiteraard belde ik diezelfde dag nog de huisarts en zo gingen er wat belletjes heen en weer tussen ziekenhuis-huisarts-ons. De kinderarts gaf aan dat er een tumor gevonden was in Noortje haar buik. Heel heftig als je dat woord voor het eerst hoort. Maar ook fijn dat deze arts dit wel zei. Want toen kwam het besef dat er een achtbaan in de startblokken stond om te vertrekken.

Positieve betekenis
En dat maakt dat ik nu, een goed jaar later, mijzelf aan jullie voorstel. Als trotse moeder van Noortje (inmiddels bijna 2 jaar) die heel wat chemokuren en een grote operatie verder is. Daardoor is ze wel genezen van kinderkanker. Tijdens Noortje’s traject merkte ik dat het heel fijn is om (uitgebreide) informatie te kunnen vinden over kinderkanker en lotgenotencontact te kunnen opzoeken. Dit deed ik online via ervaringsverhalen of fysiek door contact met een oudersteuner vanuit de Vereniging Kinderkanker Nederland. Ook ben ik (in eerste instantie alleen nog voor mijzelf) verhalen gaan schrijven over alles wat we mee maakten. Om het vast te leggen en als stukje verwerking uit mijn hoofd te schrijven. Nadat Noortje’s behandeling klaar was werd deze behoefte alleen maar groter. De vereniging heeft mij hier heel goed bij geholpen. En hoe mooi is het dat ik, hopelijk, door het delen van mijn verhalen dit weer voor iemand anders kan betekenen. Kinderkanker verdwijnt nooit meer uit ons leven, door het zijn van een vrijwillig redactielid kan ik steeds meer alles verwerken en het hoofdstuk kinderkanker in ons leven een positieve betekenis geven.

Alinda Knijn